topbar

maandag 24 april 2017

De dankjewelronde

Ik heb nog zo veel te vertellen, nog zo veel te schrijven over ziekzijn en over genezen. Over wat ik leerde en over wat nu in mijn hoofd leeft. Over hoe ik er nog lang niet ben en toch hoopvol (En tegelijk niet durf geloven dat het écht bijna gedaan is). Maar voor ik weer over mezelf begin, zijn er heel wat anderen die eerst een schijnwerper verdienen. Ziek was ik nooit alleen, en de reden dat ik het volhield was, naast mijn innerlijke optimisme, ook de steun van zoveel liefsten. Daarom eerst een portie dankbaarheid. Voor al die geweldige mensen waar ik nog nooit over schreef en die keihard een bloemetje verdienen.

Meer dan duizend dankjewels, dus, aan:

Jan, Hanne, Thomas en Sarah; voor jullie luisterend oor, jullie begrip, jullie knuffels wanneer ik ze nodig had. Het warmde mijn hart dat jullie er altijd waren, online, aan de telefoon of in ’t echt, op elk uur van de dag en nacht. Dat ik zonder verwachting mocht vertellen of juist mocht zwijgen, en dat jullie steeds leken te zeggen wat ik wilde horen. Ook de grootste optimist kent soms twijfels, maar toch is blijven glimlachen vaak makkelijker dan je tranen laten zien. Ik ben dankbaar dat ik bij jullie ook dat laatste mocht doen (Zelfs weten dat dat kon, was vaak al genoeg). Jullie waren -en zijn- zò belangrijk voor mij.

Kaat, Liisa, Lies, Katinka, Evi, Liv, Flo, Fien, Lisa en alle vrienden die veel te vaak zichzelf opzij moesten zetten voor mij. Merci voor jullie geduld en voor jullie lieve mee-leven, ook wanneer ik uitjes afzegde, ook wanneer ik lange tijd niets van mij liet horen. Elk op jullie eigen manier zijn jullie schatten, allemaal!

Mama en papa, omdat jullie niet van opgeven wilden weten. Papa die meeging naar elke consultatie en medische artikels uitploos op zoek naar net dié ene aanwijzing die mij erbovenop zou helpen. En mama die leerde om mijn pijn te lezen en er met haar warme glimlach was om mij op te vangen.

Mijn lieve familie voor de oneindig sterke schouders waar ik op mocht rusten. Lieve Broer en Zus, dankjewel voor jullie stille begrijpen; alle keren dat ik chagrijnig was van de pijn, alle keren dat leuke plannen niet doorgingen omdat het mij niet zou lukken. Grootmoe en grootva, Sylvie en Ilias, moeke en vake, voor jullie bemoedigende sms-jes en meeleven van op de eerste rij. Liefste grootva, ik weet zeker dat je van daar-waar-je-nu-bent ook blij bent voor mij.

Dr. Eva Smeets, voor het gidsen van de lange lange zoektocht. Ik bewonder je om je oprechte interesse, je open blik, je doorzettingsvermogen. De eerste dokter op mijn pad die bleef proberen en doorverwijzen en tegelijk goed het overzicht hield. “Ze mogen jou niet in het CVS-hoekje steken Eva, dat laat ik niet toe. Want zelfs al beantwoord je aan enkele criteria, dat is niet wat jij hebt.” Zonder die stelligheid had ik vast al lang de stempel ‘levenslang’ gekregen. (Niet dat één van ons beiden daarmee échte CVS-patiënten wil veroordelen. Maar dokters die niet graag toegeven dat ze het niet weten, zwaaien al snel met die afkorting, en daar wilde ze mij voor behoeden. Gelukkig maar, anders was de zoektocht vast gestaakt voor dit was gevonden.) Merci, dokter Smeets. Mijn mama zou een standbeeld voor je willen oprichten.

Lotte, zonder twijfel de beste baas van het land. Want zeg nu zelf: welke werkgever installeert een bed voor haar medewerkers, en vaste rustmomenten, en flexibele werkdagen? Welke werkgever leeft zo hard mee dat ze soms meer een tante lijkt? Naast de meest inspirerende werkplek en job heb ik ook nog eens de liefste chef. Dankjewel Lotte, voor zoveel vertrouwen in mij, in een periode waarin ikzelf dat vertrouwen begon te verliezen.

Thomas en Sanae, voor jullie boeken vol wijsheid die mij door de hopeloze dagen gidsten en mij hielpen om mijn optimisme vol te houden. Ik ken jullie niet, maar ik heb zo'n bewondering voor de manier waarop jullie in het leven staan.

En tot slot jullie allemaal, lieve lezers en blogvriendinnen, die mij van heel dichtbij of verderaf alle liefs en warmte stuurden. In één klein woordje of in een postpakket. Schrijven is mijn manier om om te gaan met de dingen die het leven voor mij uitrolt, en geen fijner publiek om voor te schrijven dan jullie.

Merci, lieve liefsten, voor zoveel gouden randjes rond donkerdagen ♥︎

woensdag 19 april 2017

Toen kreeg het een naam

Twee jaar lang droomde ik ervan om dit hier te schrijven. Ik fantaseerde hoe ik het zou typen, hoe mijn vingers mijn blijdschap niet zouden kunnen volgen. Hoe ik het zou roepen, of juist zachtjes zou wenen. Het heeft een naam! De pijn en de misselijkheid, het overgeven en het duizelen, de diepe uitputting die de bodem uit mijn wereld wegnam. Hoe triest die ook mocht klinken, ik droomde van een naam. Om te kunnen noemen, voor mezelf en vooral voor anderen. Begrijpen is moeilijk als het niet in een vakje past. Boos zijn ook, als je niet weet waarop. Maar nu dus een naam, en nog veel beter: een oplossing!

Op moment 1 voelde het aan als de lotto winnen. Een routinebezoekje aan de dokter, wat leuteren over het weer en de studies want ik wilde niet horen dat het weeral niets was. “En dan ook nog een briefje voor ’t school, als dat kan.” Waarop zij: “Ah zo, ik dacht dat je voor je diagnose kwam.” Het was vast de eerste keer in haar korte carrière dat ze in haar kabinet een vreugdedansje zag. De rest van het verhaal ging aan mij voorbij, want ik hàd echt iets en het was gewoon gevonden. Zo langzaam als ik er ooit in was beland, zo snel huppelde ik weer uit het hoekje van de hypochonders. Met een pillenvoorschrift in mijn hand en lichtheid in mijn hoofd. Ik vertelde het zelfs tegen de verkoopster in de boekhandel, zo blij was ik. Een dame met een bril die ik niet kende maar nu nooit meer zal vergeten.

Een maagprobleem. Niet eens zo heel zeldzaam of ernstig, gewoon over het hoofd gezien. Waardoor ik alles overgaf, de buikpijn mij overnam en uitstraalde naar elke zenuw. Mijn lijf was moe van het constante vechten: ondervoed en uitgeput. Terwijl overal ter wereld bommen vallen, zal ik dit geen hel noemen, maar ‘draaglijk’ is een overstatement. Twee jaar lang geen hele maaltijd binnenhouden; telkens die teleurstelling als een met moeite geslikt hapje de kortste weg weer naar buiten nam. Constant pijn, zeurend op de achtergrond of allesoverheersend aanwezig. Niet kunnen wat voor anderen vanzelf spreekt. Niet genieten van wat voorheen je plezier was (Want eerlijk: met pijn is niets echt genieten). Elke dag keihard met je kop tegen de muur knallen, en elke ochtend hoopvol weer opstaan. Met blutsen en builen. Zonder valhelm.

Opnieuw kunnen eten opent langzaamaan de deur naar minder pijn en meer energie. En ik ben zò, zò blij dat ik dat hier kan schrijven. Dat de pijl van de weegschaal eindelijk uit de rode zone piept. Dat ik weer ergens heen kan zonder vrees voor de weerslag. Dat ik weer plannen kan maken, weer kan dromen. Dat mensen mij spontaan zeggen “je ziet er goed uit” en dat ook echt menen.

Ik plan iets. En nog iets. Voetje voor voetje durf ik voorzichtig weer leven.

Foto genomen begin februari in Bokrijk. De plotse zon boven de donkere huisjes, de winterbomen bij het groene gras, geven helemaal weer hoe ik mij voel. Licht en hoopvol aan het einde van een (figuurlijk) lange, lange winter.


Na twee jaar vechten en volhouden (de historie lees je hier) durf ik eindelijk écht zeggen dat het beter begint te gaan. Daaraan ging een lange weg van ziekzijn en genezen vooraf. Want ook beter worden is hard werken; fysiek, maar vooral mentaal. Ik gunde mezelf een maand om te bekomen, om te verwerken en om aan te sterken. Nu wil ik vertellen. Omdat jullie al zo lang meeleven dat ik een uitleg verschuldigd was. Dankjewel, daarvoor. Voor jullie lieve woorden, Instagrambloemen, berichtjes en post. Jullie weten niet half hoeveel plezier dat mij deed 😘

vrijdag 14 april 2017

Paaskonijntjes (Coffee+Thread tour 2017)

** To read this post in English, click here **

Paasvakantie. Twee weken met een dikke streep door in mijn agenda, want dan ging ik studeren. Hard studeren. Ziek-zijn en student-zijn is niet altijd een topcombinatie (een topcombinatie met ziek-zijn vinden wordt sowieso een lastige opdracht), zeker niet als daar papers en deadlines mee gemoeid zijn. Nu het beter gaat met de gezondheid -maar daarover in een toekomstig bericht meer- vond ik dat het tijd was voor een inhaalmanoeuvre. Ik ging dus lessen inhalen, teksten lezen en teksten schrijven. Twee paasweken lang.

coffee&thread-1

Bovenstaande foto doet u vast al vermoeden dat de realiteit -laat ons zeggen- niet 100% met die planning correspondeerde. Nog niet eens voor 10%, eigenlijk.

coffee&thread-2

Eerst was er de lastminute inschrijving voor een cursus waar ik ontzettend veel leerde (maar ook daarover later meer, ik heb nog zoveel te vertellen!). Een cursus die mij na een medische en mentale rollercoaster van twee jaar de tijd gaf om terug bij mezelf te komen en wat stapjes te zetten in het opnieuw graag zien van mijn lijf. Na die cursus was ik moe, mentaal en fysiek, en voelde ik hoe ik nood had aan rust en ademruimte. Aan tijd om te genieten van het gezond-zijn. Die vond ik in een weekje kamperen met een lieve vriendin en onze naaimachines. Naaien, lezen, BBQ'en, kampvuur maken, babbelen en slapen, in het midden van het bos. Net waar ik naar verlangde.

coffee&thread-11

De uitnodiging van Olga, de ontwerpster achter patronenmerk Coffee and Thread, voor een blogtour met haar patronen kwam dus als geroepen! Met veel plezier naaide ik voor deze tour een Ila dress en een paar Wild & Free pants. Olga testte mee ons Engelstalige Tulip dress and top pattern en toen mocht ik kennismaken met haar naaiprecisie en oog voor detail. Het verbaasde mij dus niets dat deze patronen fantastisch in elkaar zitten!

coffee&thread-3
coffee&thread-7

De Wild & Free pants is een patroon voor een legging of een comfy broekje met zakken (afhankelijk van welke opties je kiest). Er is ook telkens de mogelijkheid om dierenoortjes toe te voegen, en dat was net wat ik wilde! Kleine Mona is zo'n fan van haar huiskonijn dat ik wist dat deze konijnenbroek haar zou plezieren.

coffee&thread-5

Voor de onderbenen en de oortjes gebruikte ik Sparkle Corax 02 van Lotte Martens (Mona's mama 😉), een tricot met gouden bedrukking. De andere patroondelen knipte ik uit bijpassende Corax 02 tricot. Het konijnensnoetje is nepleder dat ik erop appliceerde.

coffee&thread-6

Daarbij een Ila dress in Spacer Limonium Silver, een scuba-achtige rekbare stof die langs twee kanten bruikbaar is. Voor het middenstuk gebruikte ik de achterkant van de stof, en ik werkte af met een lederen lintje van bij Hexagoon.

coffee&thread-10

coffee&thread-8

Beide stuks waren bedoeld voor Mona, en ik maakte dan ook twee keer een 6j op basis van haar maten. Zowel het jurkje als de legging zitten haar perfect. Toch ziet u hier Suse in de jurk. Het voordeel van dezelfde borstomtrek als je zusje ;-)

coffee&thread-9

En zo is er nog steeds geen enkele les ingehaald en geen enkele paper geschreven. Het studie-inhaalmanoeuvre bleef uit, maar ik maakte een fysiek én een mentaal inhaalmanoeuvre van jewelste en dat is mij nog duizend keer meer waard. Studeren doe ik wel in kleine stapjes. Ofzo.

coffee&thread

En nu leuk nieuws voor jullie: bij een blogtour horen ook cadeautjes! Wil je enkele Coffee&Thread-patronen winnen, net als een hele hoop stoffen? Doe dan mee met de give-away! (Het 'embedden' van de rafflecopter lijkt niet echt te werken, dus je zult op deze link moeten klikken om mee te doen): a Rafflecopter giveaway

Vandaag is de laatste dag van de tour en ik ben met plezier hekken van al dat moois. Klik zeker door naar de andere blogs, er zitten onontdekte pareltjes en prachtige creaties tussen!

April 3
Enjoyful Makes || Idle Sunshine || ZowieZo Handmade || Angie Burgett

April 4
Handmade Frenzy || Replicate Then Deviate || Fairies, Bubbles & Co || Coral + Co

April 5
Made By Sara || Naeh-Connection || The Bag of Unexpected || Circle Meets Line

April 6
Skirt Fixation || Sewing Like Mad || Hello Holli || Buzzmills ||

April 7
Little Cumquat || Thread Bear Garments || Pearl Berry Lane || Plus 2 is 5 || Sew Chibi 

April 10
Stahlarbeit || Knee Socks and Goldilocks || Bonnie and Lottie || Sew Sophielynn 

April 11
Mouse House Creations || While She was Sleeping || Mix it Make it || By Dagbjort 

April 12
Gaafmachine || Beletoile || LBG Studio || My Cozy Co  || As It Seams

April 13
Moineau & Petit Pois || Just Add Fabric || Sweeter Than Cupcakes || Frances Suzanne || Stitched Together || Sew Liberated 

April 14
S is for Sewing || Boevenbende || Lafolie Sewing Booth || Sew Pony || With Love By Eva 



Patroon jurkje: Ila dress, Coffee and Thread, maat 6j
Stof jurkje: Spacer Limonium Silver, Lotte Martens, 2 panelen
Patroon legging: Wild & Free pants, Coffee and Thread, maat 6j
Stof legging: Sparkle Corax 02, Lotte Martens, 2 panelen
Fotolocatie: Abdij van Park, Leuven
Modellen: Mona (5j) en Suse (7j)
BewarenBewaren
BewarenBewaren
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...